Jaśkowo-Frankowe klimaty: listopada 2016

Franek

Niespełna trzyipółletnia bomba. Skacze dalej niż myśli, je więcej niż siedem krasnali. Przytula jak najtulaśniejszy misiek. Awanturuje się jak czerdziestu rozbójników, broni swojej autonomii jak doberman, waleczne serce. Rysiek pełną gębą. Nie znosi długich spodni i skarpet. Wiecznie zaschnięte gile.

Jasiek.

Pan pomiarów i sprawiedliwego dzielenia wszystkiego na pół. W dalszym ciągu wrażliwe dziecko łaknące uwagi i aprobaty dorosłych. Ładne, śliczne wręcz chłopcze, wyglądając uroczo w najgłupszej kombinacji ubrań (poranny pośpiech rodziców przy ubieraniu ;). Gościu z zarąbistym poczuciem humoru (no ciekawe po kim to dzieci dziedziczą tężę cechę charakteru). Wysoki szczuplaczek.

Obaj razem.

Ukradliby razem Księżyc, jak trzeba to i tęczę i krainę Ninjago. Policzyliby do nieskończoności, ścigając się przy tym wyoranymi resorakami (ostatnio w kąpieli bawili się pumeksami...). Mieszanka wybuchowa. Kłótnie o to, kto będzie w czym pierwszy pojawiają się wprost proporcjonalnie często do tego, jak zgodnie bawią się pełni współpracy i empatii. Braciszkowie z kalendarza, tylko "relaxów" brak. Nieustannie uczą się siebie samych, poprzez uczenie się siebie nazwajem. Fanatycy słodyczy.

Franek, deklinacje i dzikie zwierzęta:

Mamo! Jeden lew, dwa lewy!
Mówi się DWA LWY.
Tak! DWA WLY!

Nowy rodzaj pojazdu autorstwa Jasia (nie dyskutować, ona ma rację :P):

Kombaj! To jest mój kombaj i on się tak nazywa. Franek, nie ruszaj mojego kombaja!

Zabawa przy garażu, jakaś high level logistyka motoryzacyjna:

Franek, no weź się chłopak SKONCERTUJ!

Słodko-gorzki:

Nie chcę być Frankiem, bo on ciągle robi głupoty. Nie chcę być tatą, bo on krzyczy. Nie chcę też być mamą, bo ja lubię oglądać bajki, a ona nie. Chcę być sobą, nie mam wyjścia!

Franek nie może zasnąć, woła po raz któryś:

Mamo, coś zapomniałem.
Co Franuś?
Całość.... no całość mamo.

Zrobiłam dziś pulpeciki w sosie pomidorowym. No klopsiki takie. Ależ to trudne słowo:

Kopśliki!!! (serio, spędziłam z Frankiem dobre 3 minuty sylabizując KLO-PSI-KI i robił to dobrze. Ale każda próba złączenia sylab owocowała KOPŚLIKAMI :D).

Franek nie może zasnąć vol. 2:

Ale tato, ja nie chcę, ja już dużo razy śpiłem.

Jaś ktoś chce komentarze do zdjęć, to zapraszam na priv, bo jestem już śpiąca ;)

Peace

Wspomnieć o tym nie umiem, choć lepiej byłoby, by z pamięci wyleciało. A może nie. Taki znak, przestroga, mała czerwona lampka, która zawsze powinna się tlić w głowie każdego rodzica.

Gorączka. Jak wiele innych u małolatów. Wysoka, i jakoś słabo się zbija. Pojedyńczy paw, brak apetytu, żadnych innych objawów. Na niedzielnej wizycie domowej pani pediatra przypisuje złą dawkę ibuprofenu, przez co przez następne 2 dni temperatura zbija się bardzo słabo i wraca już po 3-4 godzinach. Badanie moczu na cito czyste (to zawsze nasza pierwsza panika, w przypadku Franka). Zaczynamy świrować, babcia już na miejscu. Upieram się na własną rękę zrobić cholerne CRP. Dalej mam w pamięci, jak Jaśka brała salmonella, i jakoś tak naprawdę od samego początku człowiek miał przeczucie, że to coś innego, niż ta zwykła dzieciowa gorączka. Lekarze sceptycznie patrzyli, jak na przewrażliwionego rodzica. Ale ty czujesz. Czujesz, że tracisz kontrolę, i zdrowie...życie... twojego dziecka zależy od kogoś innego. Szukasz pomocy.

CRP pobrane, czekamy na wynik. Ja i Kot w pracy, Fran z babcią, która łapie na termometrze 40. Wymięka. Ja też. Ze łzami 2 oczach mówię szefowej, że muszę wziąć L4, jadę do domu przy każdej przesiadce paląc papierosa. Wysiadam, dzwoni Kot "nie musisz jechać, spada już". I tak zostaję, to oczywiste.

Wizyta, pani doktor kieruje nas do szpitala. Tak naprawdę "uff", choć nikt nie lubi do szpitala z dzieckiem. Pakowanie. Jedziemy. Izba przyjęć, szereg najróżniejszych badań (w tym USG i RTG), w międzyczasie gorączka znowu zapikowała i młody dostał "zbijacza". Nigdzie nic nie widać. Żadnej przyczyny. Pierwsza pielęgniarka na naszej drodze szerze zdziwiona, że wedle skierowania "ktoś chce dziecko do szpitala wsadzić". Powód lichy – gorączka nieznanego pochodzenia". Żaden tam bezdech, atak padaczkowy, ani i ołówek/lizak/patyk wbity w oko, żadne typowo rotawirusowe biegunko-wymioty. No gorączkę ma, zdarza się przecież. Na opakowaniu ibumo i paraceto-zbijaczy piszą, ze po 3 lub 5 nawet dobach jak się utrzymuje, to wtedy do lekarza. A jakże... nie chcę nawet myśleć.

Cały czas na izbie, Fran zasnął na rękach, czekamy w kolejce do któregoś etapu kwalifikacji na oddział pediatryczny. Kot wisi na infolinii medicoweru usiłując wymusić szybsze uzyskanie wyniku pobranego rano CRP. Ni chuchu, czekamy. Kotu dzwoni telefon, słyszę co powtarza, żeby zapisać. Wyniki...CRP 380.......) przestałam słuchać. Serce mi stanęło, zaczęłam płakać, histeryzować chyba też trochę.

Zbyt detalicznie podeszłam do tematu. Od samego pisania podeszło mi tętno. Streszczę maksymalnie (czyli do minimum:).

Franek był w szpitalu 2 tygodnie Gorączkował do 40 stopni przez 10 dni. Od samego początku wszystko wskazało na bardzo ciężką w przebiegu infekcję bakteryjną. Na odzdziale od razu dostał dożylnie antybiotyk o szerokim spektrum działania. "Stan septyczny", cały czas mam w pamięci słowa pani pediatry na oddziale (Marzka, to o tej pani doktor Ci mówiłam:).

Po 3 dniach temperatura dalej wraca, pani doktor zaniepokojona, robi kolejne kontrolne USG/RTG (żeby wykluczyć wyrostek). Wychodzi płyn w opłucnowej. W tłumaczeniu dla rodzicielskich laików – zapalenie płuc. Bomba. Panika. Dołączają drugi antybiotyk. Strach "a co jeśli to nie tylko to". Kolejne czekanie w zbijaniu gorączki. Na szczęście po 3 dobach temperatura zaczyna powoli ustępować. Dziecko ma kroplówki 8 razy na dobę, przy każdej, absolutnie każdej akcji podłączania/odłączania płacze rzewnymi łzami, jeszcze bardziej zdzierając sobie gardło. Inne dzieci szybko się przyzwyczajają i wiedzą, że to nie boli. Franek płacze za każdym razem.

-Papieros-

Dochodzimy do siebie. Fran jest tak pozytywny, jak tylko pozytywne może być dziecko, które siedzi w szpitalu. Spanie na pryczy obok zaczyna być naprawdę wygodne, kawa z automatu – pyszną chwilą wytchnienia w strachu szpitalnym. Poznaję pielegniarki, uczę się "obsługi" każdej z osobna. Wszystkie są ludźmi. Na oddziale rotacja, cały czas trafiają nowe dzieci. Mamy nawet aferę z jedną taką silikownową rzęsistą, przez którą to na oddział zawitała policja (tak naprawdę nie wiem o co chodziło, ale dzięki przeszklonym szybom na całym dziale, wszyscy mogli bez fonii podpatrywać całą zadymę:P). Zdrowiejemy. Wychodzimy. Przeszczęsiwi. Wracamy do domu, w którym czeka świeżo skręcone piętrowe łóżko. (123)

Całe clue (sedno) tego emocjonalnego wspomnienia jak takie, żebyście nigdy nie dali sobie zagłuszyć własnej intuicji. Nie tylko do rodziców. Czasem po prostu tak jest, że czujesz, że musisz coś więcej. Że ktoś bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje Twojej pomocy. Że dzieje się coś więcej, niż zwykła gorączka małolata, która przechodzi po 5 dobach.

Pierwszego wieczora na oddziale przyszła do nas pani doktor, któr nas przyjmowała. Fran spał. Powiedziała z uśmiechem "dobrze, że przyjechaliście. Gdybyście zostali w domu, moglibyście.... spojrzała mi w oczy – moglibyście nie dać rady". To była 3. doba.

Tak się to zaczęło. Pierwsze gorączkowe spanie w domu:

3 dni póżniej: pierwsze śniadanie na niekłanskiej pediatrii:

Kącik zabaw, którego wszyscy się bali (bo przecież w szpitalu to wszędzie pełno bakterii i wirusów). Myłam młodemu ręce po każdej zabawie tam, to był dla niego jedyny plac zabaw):